Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Stichting Saida
Nederland verandert en stiekem verlang ik soms naar de tijd van vroeger. Over de jaren heeft iedere zichzelf respecterende stad zich ontwikkelt tot een eenheidsworst. De blik van grote winkelketens met identieke uitstraling is niet meer weg te denken. Weg zijn de kleine ondernemers met hun verrassende assortiment en uitstraling. Verdwenen is de inspirerende omgeving van kleine ondernemers met hart voor hun vak. Hoe meer ik mij bewust ben van dit alles, hoe meer ik verlang naar de eenvoud van Egypte.
In Nederland zijn wij inmiddels geprogrammeerd om met z’n 16 miljoenen ons aan heel veel regeltjes te houden, allemaal binnen het kader van maatschappelijk verantwoordelijke en vooral vastgesteld regels om ook ons een niet flexibel individu te maken. Wie heeft er in Nederland niet gedwee stil gestaan op een kruispunt met rood licht, wetende dat je de komende vijf minuten de enige bezoeker van datzelfde kruispunt bent, en we staan stil… bijna allemaal. Zo was 35 jaar geleden de autogordel in een auto een luxe. Na de invoering van de verplichting in 1975 is de autogordel inmiddels zo ingeburgerd dat wij ons onveilig voelen zonder die autogordel. Tegenwoordig kijkt niemand kijkt meer op of om als er een fietser met helm de hoek om rijdt. Maar hoe zeker wil en kan je van alles zijn en hoe zeer willen wij alle risico’s van het leven trachten uit te bannen zonder dat wij gewoon logisch nadenken en anticiperen op onze omgeving daarmee uitbannen.
Het verkeer biedt voldoende mogelijkheden om in beeld te krijgen hoe wij in Nederland verwachtingen creëren en daarmee onze flexibiliteit inbannen. Zo wordt in het Nederlandse verkeer links ingehaald, dat hebben we samen afgesproken. Mocht je rechts inhalen en je hebt pech, dan kan je een boete ontvangen die waarschijnlijk gelijk staat aan een groot percentage van je maandinkomen. Soms vraag ik mij stiekem af “wat is er verkeerd aan rechts inhalen?”. Links inhalen is leuk maar als rechts handiger is, waarom dan eigenlijk niet rechts inhalen? Als je verwachtingspatroon zo is ingesteld dat links inhalen kan, maar ook rechts tot de mogelijkheden behoort, dan zorgt het niet voor meer onveiligheid… raar maar zo werkt het dus in Egypte. Daar kan je inhalen rechts en links, daar heb je je ook ingesteld dat invoegers na een U-turn eigenlijk gewoon altijd doorrijden. Je houdt er altijd rekening mee dat er op de snelweg iemand met paard en wagen rijdt of dat je een brommer tegenkomt met 4 passagiers of meer. Veelal is pa de bestuurder en ma in amazonezit en twee kids de medepassagiers. En weet je wat? Ik vind het leuk. Het maakt het straatbeeld variabel, afwisselend en gelijktijdig boeiend. Dus nog steeds, ook na 25 jaar, blijft dat straatbeeld in Egypte mij boeien en blijf ik verrast van alles dat ik om mij heen zie.
In mijn ogen heeft Egypte ook een andere dimensie qua infrastructuur. Ik denk altijd maar “geen structuur is ook structuur” en dat is Egypte ten voeten uit. Alles is er te vinden of te maken, als je de weg maar weet. Zo tref je in Cairo nog de winkeltjes met alle onderdelen van uit elkaar gehaalde stofzuigers, scheerapparaten en ander elektrisch materiaal. Is daar je stofzuiger kapot dan verdwijnt die niet klakkeloos op de vuilstort. Daar stap je gewoon zo’n winkeltje binnen. Wat je dan ziet overtreft je stoutste verwachtingen. Ooit is een gelijke stofzuiger als die stukke van jou, helemaal schroefje voor schroefje uit elkaar gehaald. De verkoper zal het schroefje vinden dat er voor zorgt dat jouw stofzuiger weer zoemend en werkend zijn huishoudelijke taken verricht. Dus het is zeker niet een ontbrekende structuur in Egypte, het is meer een andere structuur, op een ander niveau functionerend, maar werken doet het.
Onlangs zijn wij in Egypte bezig geweest om een huis in te richten en graag wilde wij het dit keer inrichten met gebruikmaking van Egyptische werklui en ambachtslieden. De keuken wordt dan ook gemaakt door Nasr en zijn kleine timmermanswinkeltje, gevestigd in één van de zijstraten van de oude Haven in Hurghada.
Thuis in Nederland gekomen had ik het plan opgevat om grote sierscharnieren op de keukenkastjes te laten monteren. Meer voor de sier dan voor het scharnier, zogezegd. Dus op het internet gezocht naar het soort scharnier wat ik in mijn hoofd had. Na wat zoeken gevonden maar wat een schrik: wat ik in mijn hoofd heb is te bestellen voor ongeveer 25 euro per scharnier. Dat gaat mij dus qua uitgave echt te ver. Inmiddels zijn wij zo ver dat wij geloven in the way of life in Egypte en het vakmanschap dat op iedere hoek te vinden is. Volgende keer gaan wij dus, gewapend met een foto van een sierscharnier, op zoek naar een smid in de oude haven. Waarschijnlijk zullen wij dan onder het genot van een bakje thee, wat baby-Arabisch en handen en voetenwerk proberen uit te leggen wat precies de bedoeling is. Ik weet bijna zeker dat die smid zijn vakmanschap tot in de finesse beheerst en eigenlijk kijk ik nu al uit naar onze eerste kennismaking.
Dus als het aan mij ligt: weg met de eenheidsworst, weg met de vaak overbodige regeltjes, weg met de groot winkelbedrijven en laten we teruggaan naar het vrije ondernemen, anticiperen, flexibel zijn, inventief zijn. Want dat maakt het leven o, zo boeiend!
Linda
